غزل کفر

دیدی تمام حقیقت انسان دروغ بود

دنیای ذر،امانت وپیمان دروغ بود

با گندم وهبوط وفردوس گولمان زدند

شیطان وکبر وسجده وعصیان دروغ بود

صدگرگ در لباس میش وما غرقه در چرا

نی ناله های حضرت چوپان دروغ بود

دهقان نگاه ناامید به آسمان کرد وگفت:

آخر صدای رعد و وعده ی باران دروغ بود

سوگند به هرچه که سوگند خورده اند

از کهکشان وماه وزمین وزمان دروغ بود

ناتمام

9/مهر/94

سینه سرخ

سینه سرخ

زمستان که بشود دوباره می آیی

مثل سینه سرخی برشاخه ی لخت درخت خانه ام می نشینی

به سنگینی خود را به چینه ی ایوان می کشانی

در را باز می کنم

درآغوشت می کشم وبال های یخزده ات را می بوسم

هنوز هیزم این بخاری کوچک خوب می سوزد

تا آب شدن یخ بال هایت زمان زیادی نخواهد گذشت

بهار می شود 

و تو با دیدن اولین جوانه ی شاخه ی همان درخت می پری

حواست نیست 

به گاه پریدن 

نمکدان سر سفره ام به بال ت  گیرمی کند 

و می شکند

94/7/7