دختر جلگه های خزر

من

از جلگه های خزرم

ازتبارشالیزار

نسبم به درختان توسکا می رسد از هفت پشت

ونیاکانم با بهار وصلت داشتند

مادرم با لباس سبز به خانه ی بخت رفت

و از جهیزیه اش بوی ترمه وخوشه های برنج می آمد

این را زنان نشا کار به گوش هم نجوا می کردند وقتی

پایشان تا زانو در گل فرو رفته بود

و کودکانشان را روی مرزها* شیر می دادند

آنان می گفتند

مادرم وقتی از شالیزار رد می شد

خوشه های برنج قد برمی افراشتند

وچادر شبش *را به تمنا دست می ساییدند.

*مرز = حد تعیین کننده کرت های شالیزار

چادر شب= چادری که زنان شمال دور کمرشان می بندند